Er is er weer een tegen de lamp gelopen, een kinderlokker 2.0.

Michel S., een Amsterdammer van veertig jaar oud en een zogeheten first offender, wordt ervan verdacht zo’n vierhonderd kinderen via zijn webcam te hebben misbruikt. De politie trof kinderpornografische beelden van hen aan op een hele collectie gegevensdragers van S. Hij zit al een half jaar vast, afgelopen vrijdag diende een voorbereidende zitting in zijn zaak en kwam deze eindelijk in de openbaarheid. De meeste van zijn slachtoffertjes zijn tussen de twaalf en de veertien jaar oud. Onder hen zijn jongetjes (het merendeel) en meisjes.

Het Parool weet te melden dat het onderzoek zich uitstrekt tot in België, Spanje en de Verenigde Staten en in Nederland zijn ook rechercheurs buiten Amsterdam bezig de zaak te onderzoeken. Dat schetst een ontluisterend beeld van hoe groot het Internet het jachtgebied van dit seksuele roofdier maakt.

Michel S. benaderde zijn slachtoffers in chatrooms en gebruikte daarvoor verschillende aliassen. Hij schijnt zich graag voor te doen als een meisje van dertien of veertien. Typisch voor de kinderlokker 2.0 dus. Daarna bouwde hij de contacten met deze kinderen op en onderhield deze vaak maandenlang. Eenmaal in zijn greep zette hij zijn slachtoffertjes aan tot webcamseks. Onder meer door te dreigen de beelden op internet te zetten of ze door te spelen aan familie of klasgenootjes hield hij die kinderen onder controle. Tot fysiek misbruik zou het niet zijn gekomen.

Michel S. gaf tijdens de zitting van afgelopen vrijdag aan dat hij detentie hem “heel zwaar” valt, “omdat hij nergens zijn verhaal kwijt kan”. Gelukkig maar dan, dat de rechtbank in al haar wijsheid besloten heeft dat hij nog langer in detentie zal blijven.Van zijn advocaat weten we inmiddels dat hij graag behandeld zou willen worden. Ook verklaarde Michel S. dat hij “het boek wil sluiten“.

Saskia Belleman, rechtbankverslaggever bij de Telegraaf, zegt steeds meer van dit soort zaken op de rol te zien staan. Zij woont die zaken bij. De verdachten die zij ziet zijn “hele normale mensen”, die een dubbelleven leiden. Je ziet het er niet aan af. Dat zien we bij deze Michel S. ook maar weer; op het oog kennelijk een normale bankmedewerker – maar ondertussen.

De slachtoffertjes hoort zij vaak zeggen dat ze niets tegen hun ouders durfden te zeggen omdat ze bang waren dat die boos zouden worden. Kinderen zijn makkelijk bereikbaar via het Internet, een smartphone, social media.

Michel S. wist dus online tenminste vierhonderd kinderen te benaderen. Frank R. driehonderd. Sean O. drieduizend, waarvan hij er honderdachtendertig misbruikte. Máándenlang ongemerkt virtueel contact. Online en dus kennelijk buiten het gezichtsveld van ouders, andere opvoeders, providers en beheerders van social media en de politie.

Dat is een probleem dat heel dringend onze aandacht nodig heeft. Hoe lossen we dat op?