De reuring over dat “Koningslied” van meneer Ewbank is u ongetwijfeld niet ontgaan, hé? Ik heb er vreselijk over gemopperd en dat kwam me op een beschuldiging van elitair snobisme te staan, daarna heb ik mijn ergernis en plaatsvervangende schaamte maar onder stoelen en banken geschoven.
Het wanstaltig gedrocht dat het schrijversteam, bestaand uit Alain Clark, Guus Meeuwis, Jack Poels en Daphne Deckers, op wist lepelen was twee dagen geleden voor het eerst te horen. Zij maakten gebruik van door meer dan drieduizend mensen ingestuurde tekstjes.
Wanneer ik het lied zo eens aanhoor lijkt het erop dat dit illustere viertal om beurten een greep heeft gedaan in een grabbelton vol met deze ingezonden zinnetjes en hun opgediepte schatten rücksichtslos onder elkaar heeft geplakt. Het rijmt zo af en toe, maar dat lijkt een gelukstreffer.
De sociale media barstte zowat uit haar voegen na de introductie van vijf minuten krakkemikkige rammelrijm. Daarbij zag ik opvallend vaak een vergelijking gemaakt worden tussen meneer Ewbank en Kakofonix, de bard uit het welbekende Gallische dorpje van tekenaar Albert Uderzo en scenarioschrijver René Goscinny. Treffend!
De elitaire snob in mij tekende dankbaar, maar vooral stilletjes, de online petitie van Sylvia Witteman tegen “wakker stamppot eten met drie vingers in de lucht”. De teller kruipt langzaam naar veertigduizend nee-stemmers, dus weet ik me goddank in goed gezelschap.
Het lied is een aanslag op het hart van de taalpurist. Gelukkig was daar neerlandicus Wim Daniëls om het zin voor zin voor ons te ontleden, het lied uiteraard en niet het taalpuristenhartje. Ik ben zeker geen neerlandica, maar ik hou van de Nederlandse taal en doe dagelijks mijn best haar geen geweld aan te doen.
Het bericht dat meneer Ewbank gisteravond heeft besloten zijn Koningslied terug te trekken doet me deugd. Met zes verwijzingen naar regenachtig dan wel stormachtig weer vind ik het amusant dat er gesproken wordt over een “storm aan kritiek” en meneer Ewbank zich de “enige paraplu in deze zeikregen” waant.
In ‘Asterix in Indus-land’ overigens, begint het spontaan te regenen wanneer Kakofonix begint te zingen.
Daar sta je dan…
Hmm, ik had verwacht een commentaar op de manier waarop de kritiek via de sociale media naar buiten kwam te lezen, gezien de titel.
LikeLike
Helaas… Het is wat Kakofonix placht te roepen wanneer zijn dorpsgenoten zijn zangkunsten weer niet wisten te waarderen. En hij heeft je aangelokt, zoals het een goede titel betaamt. 😉
LikeLike
De Nederlandse versie is niet meer op you tube?
*Complot*
Maar goed, deze dan maar…..
LikeLike
Ja, dat laatste is waar. 😉
Neemt niet weg dat de sociale media een vreemd “instrument” kunnen zijn.
LikeLike
Dit alternatief voor het Koningslied dekt de lading wel aardig: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=NDAn0kJdLx8
Wel fijn om na zo'n 8 TV-loze jaren te constateren dat ik meer dan de helft van deze Uitverkoren Beroemde Nederlands domweg niet ken..
..en wat ben ik godvergeten blij dat ik NL ontvlucht ben :s
LikeLike
Ik heb die uitzending met Wim Daniëls nu toch eindelijk maar eens bekeken. Maar het blijkt grotendeels loos gezeur. Zegggen dat er 8 fouten in één zin van 9 woorden staan en er dan maar 2 noemen, die niet eens fout zijn. En het grote publiek klapt en lacht vrolijk mee.
Hij brengt het wel leuk, dat wel. Maar inhoudelijk?
LikeLike
Of we het nu wel of niet leuk vinden. Gezongen moet het worden. Zelden zulke bagger gehoord. Met zoveel geld had het ook anders gekund.
LikeLike
Tsja, daar ziet het wel naar uit. De natie zal haar nieuwbakken vorst toezingen met een lied vol taal- en stijlfouten. Daar staan we dan, voor-naast-achter elkaar in storm en regen.
Misschien haal ik een hart over mijn hand en playback ik mee.
LikeLike
Hou je veilig als nieuwe groet hebben we er in ieder geval aan over gehouden. Ik heb geen idee waar ik zou moeten staan, voor-of-achter? Als het ernaast al vol is? Ik zap wel als het lied ten horen wordt gebracht.
LikeLike